Er was eens een prinses die in haar prachtig gemeubileerde kamer voor de spiegel stond. Ze keek naar haar mooie ogen, haar prachtige lange haren en haar dure, fijne jurk. Perfect.
Ze bedacht wat ze vandaag allemaal mocht doen in het koninkrijk van haar ouders, zuchtte en dacht ‘wat nou wanneer ik het vandaag eens anders ging doen?’ Ze deed haar prachtige jurk uit, trok de meest oude broek aan die ze kon vinden, bond haar haren vast en ging de deur uit…
Terwijl ze naar buiten liep, kwam de butler achter haar aan gerend, ‘majesteit, waar gaat u naar toe? De koets staat gereed, u wordt over 25 minuten verwacht bij een diner waar u uw toespraak van het jaar moet presenteren. En trouwens, wat ziet u er uit?’.
‘Het spijt me verschrikkelijk, maar ik ga vandaag geen speech houden bij welk diner dan ook’ was het antwoord van de prinses. En ze liep stug door.
Zo ging het steeds, de poortwachter, de tuinman, de stalknecht en zelfs de hofnar kwamen langs en stelde haar dezelfde vragen ‘majesteit, waar gaat u naar toe?’ De prinses voelde zich minder vastberaden en steeds meer verward, zou ze terug gaan? Gewoon zichzelf weer in die prachtige jurk hijsen, naar het diner gaan en gezellig doen? Haar speech voorlezen, de speech van het jaar waarin ze de woorden niet eens herkende als die van haarzelf?
Terwijl de tranen van twijfel geluidloos over haar gezicht vielen liep ze door. Ze voerde in stilte een strijd, terug naar het kasteel of doorlopen? Voldoen aan de verwachtingen van zo ontzettend veel anderen, of kiezen voor haar eigen pad? Tegen alles en iedereen in. Met alle gevolgen van dien. Alles opgeven wat ze heeft, het vertrouwde en misschien wel familie kwijt raken? Verward liep ze door, voetje voor voetje.
Opeens kwam van achter een reusachtige boom links voor haar, een heel klein meisje tevoorschijn. Een meisje met mooie ogen en prachtige lange haren. Ze was een jaar of 5 en straalde aan alle kanten. Het leek oprecht of ze de zon zelf was, zo puur en helder kwam ze naar de prinses toe gerend. ‘Oh nee, u huilt’ was alles wat het meisje zei. Ze pakte de hand van de prinses en was stil. De prinses stopte met lopen en keek naar dat kleine, prachtige meisje. Ze voelde hoe haar tranen stopte en keek in haar eigen ogen. ‘Welke kant moet ik op?’ was het enige wat ze heel zachtjes aan het meisje vroeg.
‘Wat een rare vraag prinses’ was het antwoord van het kleine meisje die haar indringend met liefdevolle ogen aankeek. ‘Gewoon de kant die u wilt’. Maar hoe weet ik nou welke kant de juiste is? Weer kwamen de tranen terug in de ogen van de prinses. Ze sloeg haar ogen neer, zakte door haar knieën en was nu even groot als het mooie, stralende meisje. Het meisje legde haar kleine handje op het hart van de prinses en fluisterde, ‘dat voelt u hier prinses, precies hier’.
De prinses keek op, voelde hoe het meisje haar tranen droogde en naar haar keek met een stralende glimlach. Het meisje deed een stap achteruit, draaide zich om en rende er vandoor. Een spoor van fijne, stralende kleine lichtpuntjes achter zich aan. De prinses stond op, voelde nog steeds de warmte van het kleine handje op haar hart en begon te lopen. Stapje voor stapje, steeds iets zekerder in precies die richting waar haar hart van ging stralen. En het klopte. Haar weg en haar hart.
Volg jij je eigen hart? Of klopt er een hart van andermans verwachtingen binnen in je? Sta er bij stil, voel en kies voor je eigen hart, dan pas klopt het echt.
