“Ik heb echt een super leuke baan. Het is wel ontzettend druk en er wordt erg veel van me verwacht. Er is een groep teamleiders die het nooit met elkaar eens zijn, waardoor het ook nooit oké is wat ik bedenk of doe. Maar ja, je doet het voor degene die het nodig hebben, dat maakt mijn werk zo mooi. Eigenlijk zou ik veel meer voor mijn doelgroep willen doen, zonder al het gedoe en gezeur er omheen, maar ja, dat gaat niet.”
Mmm, wat hierboven staat, lijkt verdacht veel op wat ik 2 jaar geleden nog zelf vertelde over mijn werk: een super leuke baan, maar… Eerlijk gezegd dacht ik dat 5 jaar geleden ook al. Ook toen merkte ik dat ik volgens ‘heel veel anderen’ zo’n ontzettend gave baan had die heel veel mensen zouden willen hebben. Ik merkte echter zelf dat ik het o.a. zat was altijd maar voor de helft serieus genomen te worden. Keihard te werken. Veel meer uur maakte dan dat ik uitbetaald kreeg. En dan met het gevolg dat de ene helft van het team achter mijn nieuwe plannen stond, de andere helft vond het niks. Ik kwam met steeds minder ideeën. Wat de ene helft niet eens opviel, terwijl de andere kant vond dat ik meer initiatief mocht nemen. Zucht. Maar ja, ‘het was zo’n leuke baan…’
Wat maakt nou dat het 5 jaar heeft geduurd voordat ik simpelweg (nou ja, simpel) naar de directie ben gestapt en zei: ‘het is mooi geweest, ik stop er mee’. Het was zo’n opluchting om dat uit te spreken! De directie reageerde ontzettend gaaf, dat scheelde enorm, maar oh wat voelde ik me bevrijd. 5 jaar heb ik gewerkt met het gevoel: ‘dit is niet wat ik écht wil, mooi werk, maar niet meer voor mij’. Hoezo?
Ik kan echt ontzettend veel redenen bedenken: ‘financiële zekerheid’, ‘je weet wat je hebt, nooit wat je krijgt’, ‘het is op papier echt een leuke baan’, ‘wat zullen anderen ervan vinden wanneer ik deze baan opzeg?’, ‘zoveel mensen zijn werkloos, dan zeg je toch geen vast contract op?’ enz.
Ook gebeurde er destijds veel in mijn privésituatie. Hoe ‘heerlijk’ was het dat ik mijn werk met gemak kon doen, zonder allemaal nieuwe dingen te hoeven ontdekken, nieuwe mensen te ontmoeten enz. Vervolgens had ik ‘geen energie’ om iets anders te zoeken. ‘En trouwens, wat dan?’. Weer een jaar verder.
Allemaal excuses. Waarschijnlijk gelden die voor ons allemaal. Natuurlijk gebeuren er dingen in ons leven die heel belangrijk zijn en veel energie kosten. Natuurlijk moeten we de rekeningen betalen. Natuurlijk… maar het breekt wel op. Ik werd moe. Ik werkte steeds meer uren, maar haalde er totaal geen energie meer uit. Elke zomervakantie kwam nét op tijd om niet echt een burn-out te krijgen. Alle alarmbellen hoorde ik rinkelen. Dus was het tijd. Mijn gevoel won het van mijn hoofd. Ik stopte ermee, net voordat de tijd er anders voor gezorgd had dat ik zou moeten stoppen…
Samengevat denk ik dat ‘de verwachting van anderen’ en ‘financiële zekerheid’ de belangrijkste excuses waren die ik had. Die we vaak hebben. Die jij hebt. Samen zijn we thuis gaan kijken hoe het financiële plaatje eruit zou komen te zien. En wat daar de consequenties van zouden zijn. En ja, sommige dingen deden pijn. Doen pijn. Maar het feit dat ik mijn hart kan volgen doet de pijn echt verzachten. Het levert vertrouwen op. In mijzelf. In de toekomst.
En die verwachtingen? Neem van mij aan ‘een ander verwacht altijd wel iets’. Punt. Sinds ik me niet meer druk maak over die gedachte krijg ik steeds meer ruimte om te doen wat ik echt graag wil doen. Probeer het eens uit. Zodra je denkt ‘wat zal hij of zij ervan vinden’, stop je met denken en zeg je tegen jezelf ‘wat doet het er toe?’. Wanneer ik denk én voel dat ik dit moet doen, dan is het goed. Wederom punt. Jij mag echt leren staan voor wat JIJ wilt. Ook al zijn er vrienden of familieleden die het niks vinden. Neem van mij aan, die zijn er altijd. Maar hé, zij leven niet jouw leven, dat ben jezelf. Doe dan ook wat jouw hart je zegt te moeten doen.
Begrijp me goed, dat betekent niet dat ik nu heel egoïstisch alleen maar doe waar ik zin in heb. Dat bedoel ik niet met ‘doe wat jij wilt’. Natuurlijk denk je aan de ander, doe je de dingen vaak juist voor de ander. In mijn beleving zijn we op deze aarde om er voor elkaar te zijn, in mooie en minder mooie tijden. De ander verrijkt je leven en haalt vaak het mooiste uit jou naar boven. Maar dat betekent niet dat de ander voorop hoeft te staan ten koste van jou. Volg je eigen weg, laat alle gedachten en verwachtingen ‘van de ander’ lekker bij de ander. Hang zelf de slingers op in je eigen leven. Doe simpelweg wat jouw hart je ingeeft. Juist Jij!
