“Het ingewikkelde is dat kwetsbaarheid het eerste is waar ik bij jou op let, maar het laatste wat ik jou wil laten zien. Wanneer jij kwetsbaarheid laat zien is het moedig en getuigt het van lef. Wanneer ik het doe, is het een teken van zwakte.”
Een prachtige quote van Brené Brown. Ik heb hem laatst gepost op FB en LinkedIn. Wat een reacties en veel herkenning. Het lijkt ook wel weer een thema te zijn waar veel mensen mee bezig zijn, veel stukken op social media gaan hierover. Het speelt en raakt veel mensen. Of zie ík deze momenteel gewoon veel voorbijkomen…
Ik vind het een prachtig en naar woord tegelijkertijd, kwetsbaarheid. Ik ben er zelf weer meer mee bezig. En ik schrijf bewust ‘weer’ mee bezig. Ik had gehoopt dat het klaar was, dat ik inmiddels mezelf kwetsbaar(der) op durf te stellen. Simpelweg vertellen hoe het gaat, zowel waar ik ontzettend blij mee ben én wat er minder goed gaat. Dat wat ik misschien moeilijk vind of waar ik bang voor ben of verdrietig van word. En dan niet ‘even zo vertellen’, nee, mét het onderliggende gevoel.
Maar blijkbaar ben ik er nog niet zo goed in. En klaar mee.
Een paar maanden geleden stuurde ik de coach waar ik mee in gesprek was precies dezelfde quote. Met de zin erbij ‘ik kwam deze quote tegen en herken me er direct in’. Ik weet nog dat hij hem tijdens een sessie zo omdraaide dat hij het tegen mij zij. En dat het me raakte. Niet dat ik dit binnenliet komen, oh nee. Ik voelde al dat het me ging raken en sloot automatisch mijn gevoel af. Glimlach op mijn gezicht en het direct weglachen. We hebben het er destijds een tijdje over gehad. En het lukte me ook echt om daarna eerlijker te zijn. Puurder.
Maar blijkbaar tot op zekere hoogte. Want de quote raakt me opeens weer. Weer houdt het me bezig, weer kom ik dit onderwerp tegen. En weer voel ik het verlangen in mezelf om kwetsbaar te mógen zijn. Niet dat dit betekent dat ik altijd, overal en tegen iedereen maar kwetsbaar wil zijn, nee daar mogen best gradaties in voorkomen. Maar vooral dat wanneer ik me kwetsbaar voel, dat dit ook mag van mezelf en dat ik dit durf aan te geven. Met gevoel, zonder lach, puur.
Waarom mag het dan niet van mezelf? Als ik deze vraag intik, voel ik al weerstand: natuurlijk mag ik kwetsbaar zijn. Natuurlijk mag ik verdrietig, boos, angstig, onzeker enz. zijn. Waarom niet? En toch. Ergens in mij zit een stukje, tja, trots? Ego? Stoerheid? Koppigheid? Een stukje dat zegt ‘niet miepen, daar schiet je niets mee op, stel je niet aan.’
Of is deze zin niet trots of koppigheid, maar een beschermingsmechanisme? Want stel je voor dat ik toe laat dat ik verdrietig ben? En dat anderen dat zien? Wat dan?
Eerlijk? Dan voel ik me zwak. Precies dát stukje van de quote is wat mij raakt. En wat dus nu voor mijn neus op mijn scherm staat uitgeschreven. Open en zichtbaar voor iedereen die ditzelfde stuk op dit moment leest: Wanneer ik me kwetsbaar opstel, voel ik me zwak. Klein. Nietig. Miezerig. Wiebelig. Onzeker. Schaamte.
Omdat ik niet sterk ben op dat moment. Terwijl ik dat wel van mezelf verwacht. Of er kan zijn voor de ander. Terwijl ik dat wel heel graag doe. Omdat ik deze aandacht niet wil. Of eigenlijk, vind dat ik dit niet nodig heb. Ik kan het prima zelf. Ik wil geen ‘minder positieve’ emoties voelen. Of delen. Ik wil sterk zijn, positief, vooruit kijkend met de juiste mindset. Dat doet tenminste geen pijn, dat levert geen tranen op. Geen onmachtig gevoel. Geen vragen, geen gedoe. Geen terugblikken naar dat wat geweest is. Veilig. Vertrouwd. Rustig.
Stiekem met het verlangen naar puurheid. Echtheid. Omdat ik weet dat het leven niet altijd mooi, fijn en maakbaar is. Je keuzes vaak wel. Je emoties en je gevoel niet. Soms stuurbaar, maar niet maakbaar. Je hebt ze. Ze zijn er. Punt. En dat mag. Alleen al omdat je niet écht kunt weten wat blijdschap is wanneer verdriet niet mag bestaan. Of omdat je niet kunt voelen wat liefde is, als gemis, in welke vorm dan ook, geen rol mag spelen. Omdat je niet van een ander kan verwachten iets kwetsbaars met je te delen, wanneer je zelf een muur om je heen hebt staan. En omdat je gewoon mens bent. Leeft met andere mensen. Je er mag zijn voor elkaar.
Dus op de vraag: hoe dan kwetsbaar?
Twee dingen voor een eerste stap. Doe het samen. Gun jezelf de tijd om er samen met iemand naar te kijken: wat maakt dat je het lastig vindt om je kwetsbaar op te stellen? Waar komt het vandaag en wat levert het je op? Sta er bij stil, doe wat er voor nodig is om steeds meer dicht bij jezelf te mogen blijven. Het hoeft niet alleen. Juist niet.
Het feit dat jij dit stuk nu leest, is een teken van mijn kwetsbaarheid. Het is het bewijs dat ik op de knop gedrukt heb van ‘plaatsen’ of ‘verzenden’ zodat mijn kwetsbaarheid online staat. En jij dit leest. En met jou, nog heel wat andere. Puur omdat ik de behoefte heb om dit onderwerp te bespreken, bespreekbaar te maken. Omdat ik het mezelf én jou gun om te leven vanuit echtheid. Kwetsbaar opstellen wanneer hier de ruimte voor is en jij voelt dat het kan. En mag. Van jezelf. Voor jezelf. En voor het contact met de ander.
Stap voor stap oefenen met steeds iets meer van jezelf laten zien is het tweede. Ervaar wat dit voor je doet. En oplevert in het contact wat je hebt met de ander. Mijn stap online is gezet. Nu in het echte contact met mensen, best een dingetje. Een groot ding, maar stap voor stap lukt het ongetwijfeld. Misschien moet ik toch nog eens contact opnemen met die coach, mmm, wie weet…
Mag jij kwetsbaar zijn van jezelf?
Zorg goed voor jezelf.
Juist Jij.
