Kijken
Sta je wel eens bewust voor de spiegel? Niet omdat je ergens heen moet en je even controleert of je ‘haar wel goed zit’, nee, gewoon een paar minuten stil staan voor de spiegel. En dan kijken. Echt kijken.
Kijken naar de feiten die je ziet, de kleur van je ogen, de beginnende of diepere lijnen om je mond. Kijken naar de stand van je oren, de vlekjes over je hele lichaam, de kleurverschillen. De schaduwen, de littekens, de structuur van je huid. Kijken naar je schouders, je armen, je buik, de stand van je benen en vergeet je voeten niet. Kijk je er wel eens naar?
Zien
En als je dan kijkt he, waar kijk je naar? Naar je hoofd of juist naar je lichaam? Wat zie je? Zie je de feiten of denk je van alles wat helemaal niet te zien is? Wat voor oordeel koppel je aan dat wat je ziet? Wat voor gevoel levert dat kijken op? Mag het er zijn of eigenlijk niet?
Zijn er ook delen die je niet ziet? Waar je niet naar kijkt, bewust of onbewust. Probeer het eens, zoek juist die delen van jezelf op die je liever niet wilt zien en kijk er eens naar. Met je ogen open. Zonder oordeel. Gewoon de feiten. Wat zie je? Wat is je oordeel, gevoel over dit deel van jou? Wat maakt dat je het niet wilt zien? En wat gebeurt er wanneer je er simpelweg een paar minuten naar kijkt? Met je gevoel?
Spiegel
De manier waarop we naar onszelf in de spiegel kijken, zegt veel over hoe we over onszelf denken. Niet alleen over de feiten, maar vooral over de emotie daarachter, je gevoel, jouw eigenwaarde. “Mag het er zijn, is het goed zoals het is?” Of zien we liever bepaalde delen niet van onszelf? De delen die een gevoel van pijn, verdriet, lelijkheid oproepen? ‘Niet perfect genoeg, niet het bekijken waard’. Waardoor we de spiegel aan de kant zetten. Dan zie je het niet, dus is het er niet. En heb je er geen last meer van. Simpel. Toch?
Of toch niet?
Klopt het dat wanneer je het letterlijk niet ziet, je er dan ook geen last meer van hebt? Van precies dat stukje wat je niet wilt zien van jezelf? Omdat het pijn doet. Of omdat je niet weet hoe je ermee om moet/kunt gaan? Je verwacht dat je het allemaal perfect kunt en het dat lang niet altijd is? Omdat er ‘schade’ is en je daar geen letterlijke handen en voeten aan kunt geven.
Wat kost je dat? Wat kost het je om deze ‘delen’ uit te weg te gaan? Energie, rust in jezelf, lichamelijke klachten, verbinding met jezelf of de ander? Het volgen van je hart in het kiezen van je baan, of keuzes voor jezelf, je gezin? En wat kost het je binnen je relatie?
Liefdevol stilstaan en kijken
Wat zou het je op kunnen leveren wanneer je hier eens rustig de tijd voor neemt om bij stil te staan? Eens rustig voor je spiegel te gaan zitten en kijken. En zien. En benoemen wat je ziet. Zowel de dingen waar je blij van wordt als ook van de dingen die pijn doen. Benoem ze eens en laat het gevoel toe. Laat het toe en wacht. Wacht tot je precies daar bent met je gevoel en emotie waar je zijn moet. Dat weet je niet, dat voel je. Gewoon als eerste stap. De stap om te kijken naar dat wat er is. Niet meer en niet minder.
Je begrijpt ook wel dat ik het in het laatste stukje niet alleen heb over de dingen die je letterlijk ziet. Het gaat juist vooral over de dingen die je niet ziet. Die diep vanbinnen in je hart zitten. Alle littekens, butsen en deuken. Krassen en open wonden. Juist die dingen. Want die dingen maken hoe je ogen kijken naar je buitenkant. Naar de feiten van de buitenkant. En eigenlijk doen de feiten er helemaal niet toe. Het gaat om de emotie waarmee je er naar kijkt. En die emotie komt van binnenuit. Vanuit je hart.
Ga er alsjeblieft voor zitten. En kijk. Liefdevol. Open. En voel wat er op je af komt. Voel waar de pijn vanbinnen zit. Wees er lief voor, omarm het. Het is oké. Het doet misschien pijn of het laat tranen stromen. Dat mag. Echt. De eerste stap is om het aan te durven kijken. Dat klinkt heel simpel, maar oh wat is dat ingewikkeld.
Kijken, zien, liefdevol stilstaan. Probeer het. Juist Jij. Kijk wat het je oplevert en zie wat het voor je betekent wanneer je stilstaat. Als eerste stap naar het verbinden met jezelf.
Hoe kijk jij naar jezelf? Of hoe niet?
Kijk, zie en zorg voor jezelf.
