In het eerste deel beschreef ik het proces van een 29 jarige dame die zichzelf in beeld kwam zetten. Een dame met een leuke baan, vriendinnen en vele hobby’s, maar altijd onrustig. Ze wilde wel eens weten waar die onrust toch vandaan komt. En dus zette ze zichzelf in beeld; de gewichtheffer (kwaliteit) voorop, gevolgd door een rijtje kwaliteiten. Daarachter haar volwassenheid poppetje en zo’n 50 centimeter verderop stond haar eigenheid poppetje. Ze viel bijna van tafel…
Oké, dat is duidelijk. Het antwoord op de (titel) vraag stond voor ons op tafel. Ze weet het niet omdat ze haar eigenheid met haar wensen/verlangens/dromen niet in beeld heeft staan. Ze wordt niet gezien en gehoord door haar kwaliteiten en sterker nog, ze wordt niet gezien door diegene die de regie heeft, zij zelf als volwassen persoon.
Fijn dat het duidelijk is, maar hoe is dit zo gekomen? Dat kan meerdere oorzaken hebben. Bijna altijd heeft dit te maken met je opvoeding en hoe jij als kind daarmee om bent/hebt moeten gaan.
Ik leg dit uit en meteen volgt er een diepe zucht, ‘Ik wil niet terugkijken, daar schieten we niets mee op. Ik wil vooruit kijken, weten hoe ik ervoor ga zorgen dat ik mezelf wel ga zien/horen en weet waar ik heen wil.’
Juist. Ik ben met mezelf in overleg, want wat ga ik doen? Ga ik mee met haar wens om vooruit te kijken of vasthouden aan de wetenschap dat wanneer we niet eerst kijken naar de oorzaak, we bezig zijn met een soort symptoombestrijding? Ze er vroeg of laat toch weer last van gaat krijgen?
De keus is snel gemaakt: ik volg haar. Haar proces en wens staat voorop. We komen wel daar waar we moeten zijn, op welke manier dan ook. Nu staat haar proces en gevoel van veiligheid voorop.
Oké, aan de slag. Op naar ‘hoe zorg je ervoor dat je wel hoort en ziet wat je echt wilt?’
In de beeldtaalmethode heb je hier een prachtige metafoor voor, de koets. Wanneer je hem goed kent, kan je hem gebruiken voor bijna alle ‘hoe’ vragen, prachtig. Het vertaald jouw leven, niet die van alle anderen om je heen, nee, alleen die van jou.
De koets staat voor ons, ze pakt zichzelf er weer bij: de gewichtheffer als eerste, daarna een aantal andere kwaliteiten en haar volwassenheid. Ook pakt ze haar eigenheid poppetje, waarbij ze haar, volledig onbewust, weer helemaal achteraan zet. Ik ben benieuwd waar we uit gaan komen, ze heeft haar gevoel blijkbaar echt heel lang weggestopt…
Een koets is mooi, maar kan uit zichzelf natuurlijk niks. Hij komt niet van z’n plek, vervoerd niet ‘opeens’ iets of stuurt zichzelf niet aan. Het is de bedoeling dat deze dame de koets in beweging gaat zetten met zichzelf. De drie verschillende soorten poppetjes (volwassenheid, kwaliteiten, eigenheid) moeten er met elkaar voor zorgen dat de koets in beweging komt. Maar hoe?
We hebben samen gesproken over de betekenis van deze metafoor. Ze kijkt een paar minuten naar de koets en gaat, hardop denkend aan de slag, ‘de kwaliteiten voeren volgens mij dingen uit’. Dus dat zouden de paarden kunnen voorstellen die de koets trekt.’ Ze zet de gewichtheffer samen met de clown voorop naast elkaar als eerste ‘span’. Daarachter de verpleegster, alleen. Na mijn vraag ‘heb je weleens een enkel paard een koets zien trekken?’ zoekt ze nog een kwaliteit en zet deze naast haar verpleegster. De ‘paarden’ zijn in evenwicht en zijn er klaar voor.
‘Maar hoe gaan die paarden lopen?’ vraagt ze.
‘Er moet natuurlijk iemand op de bok die de paarden aanspoort,’ beantwoord ze haar eigen vraag. Klopt helemaal, dus wie zet je op de bok? Ze kijkt naar haar volwassenheid- en eigenheid poppetje. ‘Zij beide niet’ zegt ze nadat ze beide even op de bok heeft gezet. ‘Oké, wie dan wel?’ Ze kijkt naar de koets, doet onbewust de deurtjes open en dicht, stopt haar volwassen poppetje in de koets, haalt haar er weer uit en leunt achterover. Ze kijkt naar ‘het leger’ van poppetjes die op tafel staan, pakt er een ouder mannetje uit en zet die op de bok. ‘Zo’. Voor haar gevoel klopt het helemaal, ze pakt heel actief haar volwassenheid poppetje en zet haar in de koets.
Nu nog haar eigenheid, ik ben benieuwd… Het verbaasd me niet dat ze haar eigenheid in de ‘achterklep’ van de koets stopt, niet te zien.
Tevreden met het resultaat leunt ze achterover en kijkt me verwachtingsvol aan. ‘Wie zit er op de bok?’ is natuurlijk mijn eerste vraag. ‘Dat is mijn vader,’ een lieve man die alles voor me over heeft. Hij bestuurd de koets en brengt mij (ze wijst naar haar volwassenheid poppetje in de koets) waar ik heen moet.’ Ik blijf even stil en vraag haar dan om die zin te herhalen.
Braaf doet ze dit maar blijft halverwege steken, ‘mijn vader die mij brengt waar ik heen wil’. Ze valt stil. Kijkt me aan en weer terug naar de koets. ‘Hoezo zit mijn vader daar?’ vraagt ze meer aan zichzelf dan aan mij. Ik laat haar in haar proces.
‘Waarom zit ik daar zelf niet?’ stelt ze zichzelf de vraag terwijl ze haar volwassenheid uit de koets haalt. ‘Zij hoort daar te zitten en te bepalen waar ze heen wil.’ ‘Dat klopt helemaal’, bevestig ik. Het is jouw leven, jouw koets, jij zou dit moeten bepalen. ‘Hierover ga ik met mijn vader in gesprek, hoe lief bedoelt ook, ik wil zelf ergens heen, ik ben inmiddels oud genoeg. Vind je het gek dat ik niet weet wat ik wil, als ik mijn vader mij laat vervoeren, dan is er geen ruimte voor mij’. Wederom reageer ik met ‘klopt helemaal’.
Men wat een inzicht. Helemaal zelf gevonden. Met de koets. Wat een stap. En we zijn nog uitgekomen bij haar vader ook… Maar ja, het inzicht is heel gaaf, ze zit nog niet zelf op die bok. En haar eigenheid zit ook nog verstopt in die achterklep. Dit vraagt om een deel 3 ben ik bang…
Zit jij op de bok van je eigen leven?
Niet? En voel je de noodzaak om hier wel te zitten? Kom alsjeblieft langs, zorg dat jij de regie hebt over je leven. Je leest er hier alles over.
Juist Jij
#eigenheid #regie #koets
