Het laatste deel van deze driedelige serie waarin ik het proces beschrijf van een dame van 29 die ze bij mij heeft doorlopen. Een proces waarin ze totaal niet wist wat ze nou eigenlijk écht wilde doen in haar leven. Zou ze het voor elkaar gaan krijgen om te durven leven vanuit haar hart..?
In het eerste deel kwam ze erachter dat haar eigenheid, uitgebeeld door het kleinste poppetje van de beeldtaalmethode, precies dat stukje van jezelf waarin je emoties, verlangens, dromen verbeeld worden, mijlenver bij haar volwassenheid vandaan stond. Ze leefde haar leven vanuit haar kwaliteiten. Alles wat ze deed, deed ze goed en prima, maar met onrust. Onrust omdat ze bedacht dat het leuk was, maar het niet zo voelde. Waarom deed ze dit dan?
Dat werd duidelijk in het tweede deel. Ze wilde graag weten hoe ze ervoor kon zorgen dat haar eigenheid wel gezien en gehoord werd. Dus gingen we aan de slag met de koest. Een prachtige metafoor om te ontdekken hoe je ‘daar komt waar je zijn wilt’. Maar dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Want wat bleek? Niet zijzelf zat op de bok om de koets (haar leven) aan te sturen, maar haar vader. En ze had haar eigenheid poppetje (haar dromen, haar hart) niet in de koets gestopt om te vervoeren, maar achterin de klep…
De laatste keer dat ze bij mij is geweest, zocht ze direct haar poppetjes bij elkaar en zette deze voor ons neer op tafel. Haar volwassenheid deze keer voorop tegenover haar vader. Gevolgd door een rijtje kwaliteitenpoppetjes. Een stuk daarachter haar eigenheid poppetje. Ze vertelt: ‘Ik heb met mijn vader gesproken en de foto van mijn koets laten zien. Hij schrok enorm van het feit dat ik hem op mijn ‘bok’ had gezegd. Hij wilde helemaal niet mijn leven leiden, hij wil alleen het beste voor me. Tja, daar kon ik natuurlijk niet iets tegenin brengen. Dus vertel me nu maar hoe ik hem dan van de bok krijg. Hij bedoelt het zo goed….’
Je voelt de lichte irritatie waarschijnlijk door de woorden heen. ‘Ik mocht haar even gaan vertellen hoe het nu verder moet.’ Aangezien ik weet dat het alleen werkt wanneer mensen zelf tot de inzichten komen, vertel ik dat helemaal niet, maar de toon was gezet.
Ik besloot het enigszins te negeren en het over een andere boeg te gooien. Ik wees naar al haar poppetjes en vroeg ‘wanneer je vader naar jou kijkt, wie van hen ziet hij dan?’
Ze keek eens rustig naar haar opstelling en pakte uiteindelijk de gewichtheffer. Precies dat poppetje waar het een paar weken geleden allemaal mee is begonnen…
‘Hij ziet haar, iemand die altijd doorzet, hard werkt, doet wat er gedaan moet worden.’ Ik wijs naar haar volwassenheid poppetje en vraag ‘wat vindt zij ervan dat haar vader de gewichtheffer ziet en niet haar als volwassen persoon?’. ‘Prima hoor, lekker makkelijk.’ Komt er heel snel uit. Maar dan gaat ze wiebelen, ‘dat zeg ik nu wel, maar het voelt eigenlijk helemaal niet prima. Het voelt alsof ík er niet ben, alleen degene die iets doet’. Ik ga direct een stap verder, ‘hoe voelt het voor haar (ik wijs naar het kleine eigenheid poppetje) dat zij niet gezien wordt?’. Deze vraag raakt direct een snaar. ‘Dat doet pijn’ zegt ze zachtjes. ‘Ik (ze wijst naar haar volwassenheid poppetje) heb nooit het gevoel gehad dat er ruimte was voor mijn wil, mijn dromen. Doe gewoon wat je moet doen, zorg voor een goede opleiding waar je een goede baan mee kunt vinden zodat je financieel afhankelijk bent, was altijd de boodschap. Of dat ook was wat ik wilde, daar is nooit over gesproken.’
En met deze zin is de cirkel rond. De overtuigingen die, in ieder geval haar vader, heeft over het inrichten van je leven, heeft hij, met de beste bedoelingen, op zijn dochter overgebracht. En deze dochter is hiermee opgegroeid en heeft onbewust geleerd dat het zo dus moet en dat wat jij zelf wil, er simpelweg niet zoveel toe doet. Dus heeft ze langzaam maar zeker afgeleerd hier naar te luisteren. Dit maakte echter ook dat ze zich niet goed kon ontwikkelen als volwassen persoon. Natuurlijk ontdekte ze wat ze goed kon en werd ze ouder, maar het emotionele stuk bleef achter. En daar liep ze nu keihard tegenaan.
Na dit inzicht hebben we de koets er weer bij gepakt. We zijn eerst gaan kijken hoe we ervoor konden zorgen dat zijzelf als volwassen persoon op de bok kon komen te zitten i.p.v. haar vader. Hoe ze dit voor elkaar kon krijgen en wie of wat ze daarvoor nodig had:
Gesprekken met ‘zichzelf’ over het maken van keuzes, ruimte voor kwaliteiten én voor haar volwassenheid. Het accepteren van hulp van anderen. Om haar te helpen ontdekken en te stimuleren stil te staan bij wat ze wil.
Een gesprek voorbereiden met haar vader. Over ‘houden van’, loslaten en loyaliteit. En langzaam kwam daar heel voorzichtig haar eigenheid in beeld. Stukje voor stukje kon ze dichterbij komen. Door haar proces te lopen op de manier die zij nodig had. Door het opnieuw bekijken van haar kwaliteiten, door te voelen, door letterlijk stappen te zetten in de praktijk.
Voor deze dame was het een diepgaand proces. Ze moest zichzelf echt volledig opnieuw ontdekken en leren kennen. En accepteren dat de dingen gegaan zijn zoals ze zijn gegaan. Met een wiebelig gevoel van vertrouwen in zichzelf zijn we uit elkaar gegaan. De toekomst ligt open, de eerste sollicitatiebrieven heeft ze op de post gedaan en de eerste danslessen heeft ze al gehad. Iets waarvan ze ergens wist dat ze dat fantastisch vond, maar nooit durfde te doen…
Hoe heftig en mooi tegelijk kan iets zijn. Van niet begrijpen, onrust en ontevredenheid, naar meer inzicht, verdieping en groei. Hoe belangrijk is het dat jij weet wie je bent, wat je kwaliteiten zijn en wat je hart heel graag wil? Hoe belangrijk is het dat je je hart durft te volgen en dat je weet hoe je dit moet doen? Je voelt het belang hiervan waarschijnlijk al lang.
Rest alleen nog de vraag wat je met dit gevoel, deze kennis gaat doen. Leef je je leven zoals je vindt dat het moet of zoals je het graag zou willen? Het is aan jou…
Voel je dat je hier meer mee mag of misschien wel moet doen? Voel je welkom. Lees meer via deze link of vraag hier een gratis Skype call aan om kennis te maken.
Juist Jij.
