Nog voordat we echt beginnen, zegt de dame tegenover me:
‘Op mijn werk moet er altijd nog ‘even dit’, het lijkt nooit klaar. Kom ik thuis, dan moet er van alles in huis gebeuren of toch nog even dat ene mailtje beantwoorden zodat mijn collega verder kan. Belt tussendoor een vriend waar het niet goed mee gaat, ben ik weer een uur verder. Maar ik moet ook nog strijken, want die ene blouse vindt mijn man fijn, dus dan kan hij die morgen aan.
Zit ik om 22.00 uur eindelijk op de bank, moet ik naar bed omdat de kinderen de volgende ochtend weer vroeg wakker zijn’.
Juist. Ik kijk haar met grote ogen aan, haal diep adem en vraag ‘Hoe voelt dit nou?’ Een paar grote ogen kijken terug en ze zegt ‘hoe voelt dit?’ Ja, hoe voelt dit? ‘Geen idee, dat weet ik niet’.
Dat kan dat je dit niet weet, waar in je lichaam voel je iets na dit verhaal?
Ze kijkt letterlijk naar beneden, naar haar lichaam en onbewust gaat haar hand naar haar borst. ‘Hier voel ik iets’. Ok, en wat voel je dan precies? Weer kijkt ze naar beneden en zegt ‘een enorme druk. Een groot vlak ofzo.’ Hoe ziet dit vlak er uit? Even kijken die twee ogen me weer verbaasd aan, maar dan zegt ze ‘het is een groot donker, rechthoekig blok wat om mijn ribbenkast zit.’
Van wat voor materiaal is het? ‘Euhh, geen idee, maar het is heel sterk en stevig, maar het is tegelijkertijd ook flexibel’.
Wat zit er in dat blok? ‘Het lijkt wel leeg, ja het is helemaal leeg, maar het voelt heel vol.’ Langzaam gaat haar hand omhoog naar haar keel en zegt ze ‘het benauwd me zelfs als ik er bij stil sta. Het is gewoon nooit klaar, nooit genoeg, er moet altijd meer’.
Ik vraag haar ‘wil je eens een beeld pakken wie dat zegt?’
En ja hoor, daar zijn de grote ogen weer. Maar inmiddels is ze al iets gewend en kijkt ze naar het leger Playmobil voor ons op tafel. ‘Zij zegt dat’, zegt ze terwijl ze het bloemenvrouwtje pakt. ‘Dit ben ik precies, ik geef altijd alles aan anderen. Soms letterlijk bloemen, maar ook vaak al mijn tijd, kennis en energie. En dan nog wil iedereen meer. Ik krijg het meteen weer benauwd’.
En dat zie ik, want haar hand frunnikt aan de boord van haar trui. Arme dame.
Wie wil er dan ‘nog meer’ iets van je? ‘Nou, iedereen’. En wie zijn dat dan allemaal?
‘Collega’s, mijn baas, man, kinderen, familie, vrienden, gewoon iedereen. Er is nooit tijd voor mijzelf, altijd wil een ander iets’.
Hier is natuurlijk al heel veel mee te doen, maar ik ben er nog niet helemaal klaar mee en stel nog één vraag: ‘Hoe laten ze aan jou weten dat ze iets van je willen?’
Stilte. ‘Nou euhh, mijn kinderen vragen natuurlijk wel eens dingen waar ik vaak direct iets mee moet doen.’ Ja, en verder? Je man voor het strijken van een blouse?
‘Nee, dat vraag hij niet, maar ik weet dat hij het wel fijn vindt wanneer hij die blouse aan kan en dus moet ik hem strijken.’ Want dat heeft hij tegen je gezegd? ‘Nou nee, maar ik strijk sneller, dus dat wil ik dan gewoon graag doen voor hem’.
Aha, daar hebben we voor het eerst het woordje ‘ik’. Een soort van per ongeluk spreek ik dit hardop uit. En ja hoor, daar zijn de grote ogen weer. ‘Hoezo, het woordje ik?’ reageert ze direct. Nou, het gaat steeds over ‘iedereen die van alles van je vraagt. We zijn natuurlijk nog niet door ‘iedereen’ heen, maar wat je man betreft is het niet je man die vraagt of je zijn blouse wil strijken, maar vul jij in dat hij van jou verwacht dat je zijn blouse strijkt.
Die grote ogen blijven me aankijken terwijl ik vraag ‘hoe zit dat met alle andere ‘iederenen’? Vraagt iedereen zo vreselijk veel van jou of vul jij in dat je zoveel moet doen voor iedereen?
Stilte en ogen die langzaam naar beneden zakken. Haar hand frunnikt niet meer aan de bovenkant van haar trui, maar houdt het bloemenvrouwtje stevig vast.
Het proces is begonnen…
Voor wie denk jij allemaal iets te moeten doen?
Kijk eens letterlijk naar beneden en voel wat je lichaam je heeft te vertellen… En?
Elke maand organiseer ik een workshop om je bewuster te laten worden van jezelf: ‘Bewust jezelf zijn’. Zodat je steeds meer gaat ervaren wat jouw rol is in je eigen handelen. Klinkt misschien een beetje gek, maar denk er maar eens over na. Sterker nog, klik hier en kom hem gerust eens volgen, dan kun je het ervaren…
