Denk jij wel eens na over je eigen schaduw? Of je het nu leuk vindt of niet, je zit er aan vast. Of nee, je schaduw zit aan jou vast. Het volgt je, vervormt de realiteit, verdwijnt, geeft perspectief, vergroot en blijft neutraal. Het voelt misschien wel vertrouwd, veilig, van jou. Of juist donker, dreigend en aanvallend.
Met welke ogen kijk jij naar je eigen schaduw? Kijk je daar van een afstandje naar en blijf je staan? Bang om het bekende patroon te verstoren of te doorbreken? Of bang dat je ‘verdwijnt’ bij de eerste beste stap die je zet?
Misschien heb je wel de behoefte om uit je eigen schaduw te stappen? Om alles ‘wat was’ los te laten en nieuwe schaduwen te gaan creëren. De behoefte om jezelf opnieuw te gaan bekijken.
Voor mij voelt een schaduw altijd vertrouwd, geeft herkenning. Terwijl ik tegelijkertijd ook regelmatig probeer op mijn eigen schaduw te gaan staan. Dit gaat natuurlijk niet zonder dat het patroon verandert. Elke beweging heeft direct invloed op je schaduw. Bekend gegeven, maar toch…
Het feit dat het zo snel verandert, is misschien ook wel de reden dat ik vroeger ‘schaduwtikkertje’ zo vervelend vond; sta je bijna op iemand, draait hij zich om en weg schaduw. Niet te doen. Niet te controleren ook. Met als gevolg de discussie of je nou wel/niet op iemand had gestaan.
Nu gaat het mij natuurlijk niet om dat spel, maar wel over de controle/keuze die je hebt over een schaduw: blijf je staan of draai je weg? Wat als je blijft staan. Is dit ook wat je echt wilt? Stilstaan op je eigen schaduw? Waar een ander ook nog eens op kan gaan staan? Begrijp me goed, er is niets mis met blijven staan. Wanneer je leven fijn en vertrouwd voelt met alles wat je nu doet en wie je nu bent, lekker blijven staan. Stilstaan is niet altijd achteruitgaan. Het kan zorgen voor stabiliteit en rust. En ook dat hebben wij, mensen, simpelweg nodig; even pas op de plaats.
En toch. Soms is het een worsteling, maar heel bewust stap ik regelmatig uit mijn eigen schaduw. Omdat hij me achtervolgd. Me blijft herinneren aan dat wat er geweest is, of aan wie ik was. En dat terwijl ik zo graag verder wil, anders en meer als mezelf. Nieuwe schaduwen gaan vormen, zonder anderen die erop gaan staan.
Uiteraard kunnen er wel mensen op gaan staan, maar dan vanuit verbinding. En omdat we dit beide willen. Neem van mij aan, dat voelt totaal anders dan tijdens zo’n spelletje.
Ik stap tegenwoordig dus uit mijn eigen schaduw. Door dingen te doen die ik eigenlijk niet durf. Of die ik nog nooit gedaan heb. Gewoon om te ontdekken of dit een nieuwe schaduw mag worden, of het bij me past. En zo niet? Dan stap ik er weer uit. Soms door op een schaduw van een ander te stappen, mee te gaan en te zien wat dat brengt. En soms door het licht uit te doen zodat de schaduw vanzelf verdwijnt. Want ook dat kan.
Dus toch controle over je eigen schaduw? Misschien niet altijd handig en/of nodig. Wanneer je bewust bent van je schaduw, dan kan het enorm helpend zijn de controle te pakken en bewust te blijven staan, veilig en vertrouwd. Of door er bewust uit te stappen: nieuwe dingen te creëren en andere verbindingen aan te gaan.
Wat doe jij? Stap jij wel eens uit je eigen schaduw? Wat gebeurt er dan? Of blijf je staan. Veilig en vertrouwd. Ook mooi, ik ben benieuwd wat het je oplevert.
Wanneer je een stap zet gaat je schaduw met je mee. Of is het de schaduw die voorop gaat? Wie leidt jouw leven? Je schaduw of jij zelf?
